[Artykuł zaktualizowany dnia 06/11/2023]
Jako prywatny dietetyk, przeszkolony przez G.R.O.S. (Grupa Refleksyjna ds. Otyłości i Nadwagi) dzielę się dzisiaj z Państwem fragmentem konsultacji, która odbyła się w gabinecie. Pacjent („P”) kontaktuje się telefonicznie i twierdzi, że ma nadwagę, ja („T” jak terapeuta) spotykam się z nim po raz pierwszy.
Przed czytaniem dalej
Nie jestem ekspertem w tej dziedzinie, ale pasjonuję się odżywianiem i zdrowiem.
Artykuły, które znajdziesz na mojej stronie, są wynikiem dogłębnych badań, którymi chciałbym się z Tobą podzielić. Chciałbym jednak podkreślić, że nie jestem specjalistą w dziedzinie zdrowia i że moje porady nie powinny w żaden sposób zastępować porad wykwalifikowanego lekarza. Jestem tutaj, aby cię poprowadzić, ale ważne jest, abyś skonsultował się z profesjonalistą w przypadku konkretnych pytań lub wątpliwości medycznych. Twoje dobre samopoczucie jest ważne. Upewnij się więc, że konsultujesz się z odpowiednimi ekspertami i dbasz o siebie najlepiej, jak to możliwe.
Procedura spotkania
– P: „Witam, chciałbym schudnąć około dziesięciu kilogramów. Próbowałam już jeść jabłko dziennie, stosowałam **** diety, ograniczałam cukier, tłuszcze, jadłam dania gotowane na parze itp. Czasami to działa, ale zwykle po pewnym czasie wracam do wagi, a potem trochę. Tym razem chcę żeby było trwałe i do tego kupiłam wagę, jestem gotowa wszystko zważyć, żeby być bardziej rygorystyczną, wytrzymam i nie złamię, zastosuję się do Twoich rad co do joty, powiedz mi co mam zrobić.
– T: Nie ma wątpliwości, masz żelazną wolę i Twojej motywacji nie trzeba już udowadniać. Czy jednak jesteś pewien, że metoda jest odpowiednia? Sama mówisz, że po jakimś czasie wracasz do starych nawyków i dziś jesteś na wadze wyższej niż startowałaś, a mimo to nigdy nie przestałaś chcieć jej zgubić…
– P: Zgadzam się, ale jak to zrobić?
– T: Jak myślisz, co powstrzymuje Cię przed utratą wagi w dłuższej perspektywie?
– P: Cukierku! Jestem uzależniony ! Bez tego nie mogę się obejść…
– T: Co w takim razie myślisz, aby najpierw popracować nad ilością innych potraw, tych, które nie są słodkie. Jedząc je w mniejszych ilościach, Twoja waga zacznie spadać.
– P: Cóż, to nie może działać, prawda cukier, który powoduje przyrost masy ciała !
– T: Jak myślisz, co jest bardziej tuczące: 100 kalorii cukru czy 100 kalorii brokułów?
– P: To oczywiste, że 100 kalorii cukru sprawi, że przybiorę na wadze. Cukier jest magazynowany i nie zapewnia organizmowi tego samego, co brokuły.
– T: Czy możesz sobie wyobrazić, że przyczyną przyrostu masy ciała jest przekroczenie dziennej liczby kalorii, niezależnie od źródła ich spożycia?
– P: To trudne, nie uczono nas tego.
– T: Czy to, czego się do tej pory nauczyłeś, pozwoliło ci schudnąć?
– P: Nie, mówiłem wcześniej, przybrałem na wadze…
– T: Czy jest zatem możliwe, abyś spróbował spojrzeć na sprawy inaczej?
– P: Tak, mogę spróbować.
– T: Czy zgadzasz się, że kilogram piór i kilogram ołowiu ważą po jednym kilogramie?
– P: Zgadzam się!
– T: Czyli 100 kalorii cukru i 100 kalorii brokułów dostarcza organizmowi 100 kalorii i ma taki sam wpływ na wagę?
– P: Tak…
– T: Jeśli moje zapotrzebowanie energetyczne wynosi 2000 kalorii dziennie, kiedy jem 1000 kalorii dziennie w postaci ciastek, chudnę, a kiedy jem 3000 kalorii fasolki szparagowej, tyję…
– P: Tak to wyglądało….
– T: Bardzo często tym, co uniemożliwia moim pacjentom utratę wagi, jest myślenie, że istnieje dobra i zła żywność. Spożywają więcej tak zwanej „dobrej” żywności, niż to konieczne, i czują się winni, gdy jedzą „złe”. Nie powstrzymuje ich to od zaprzestania jedzenia tych „złych”, powiedziałbym nawet, że jak już zaczęli, „przeklęci, bo popierdoleni”, to jedzą więcej, niż potrzebują.
– P: Poznaję siebie w tym, co mówisz!
– T: Jeśli dzisiaj masz nadwagę, to dlatego, że czasami dostarczałeś organizmowi więcej kalorii, niż potrzebował. Następnie będziemy stopniowo dostosowywać spożycie do Twoich potrzeb. Można to zacząć od ograniczenia porcji produktów, z którymi łatwiej się rozstać. Co myślisz ?
– P: W takim razie nie będę już jadł warzyw i tylko ciastka. Nie możesz schudnąć, jeśli nie stosujesz zbilansowanej diety, prawda? Poza tym będę miała braki…
– T: Czy Twoim zdaniem po miesiącach śniadań, obiadów i kolacji składających się ze słodyczy, ciastek i ciasteczek czekoladowych będziesz miał ochotę na półmisek słodyczy czy urozmaicone i różnorodne danie?
– P: Będę obrzydzona słodyczami, które tak kocham. Więc czy to jest tajemnica? Mam obrzydzenie do siebie, żeby nie ulegać już pokusom?
– T: Czy zamiast tego możemy sobie wyobrazić, że pozwalamy sobie to zjeść, czerpiąc z tego przyjemność, doświadczając prawdziwej satysfakcji po skosztowaniu, nie bojąc się już konsekwencji na wadze, aby naturalnie regulować ilości, bez ograniczania się i systematycznego stosowania jesteś w sytuacji porażki?
– P: Mówisz mi o rozpoczęciu pojednania z cukrem, zamiast o kontynuowaniu walki, prawda? Czy naprawdę myślisz, że to pomoże mi schudnąć?
– T: Jestem o tym przekonany, a Ty?
– P: Muszę jeszcze umieć się zatrzymać na tym, czego potrzebuję!! Ale skąd mam wiedzieć, jakie są moje potrzeby? I jak mam to szanować?
– T: Jak myślisz, skąd możesz wiedzieć, że musisz jeść?
– P: Mój żołądek, głód!
– T: Absolutnie!
– P: Ale bardzo trudno jest przestać jeść, kiedy nie jesteś już głodny. Wiesz, jestem bardzo chciwy! Zwłaszcza, gdy wokół mnie inni jeszcze jedzą lub gdy wiem, że zostało jeszcze ciasto…
– T: Czy myślisz, że zakazanie sobie za każdym razem jedzenia rozwiąże problem?
– P: Kiedy nie jestem w dobrym humorze, to jest to niemożliwe. Wiem jednak, że nie należy podjadać. To właśnie w takich momentach mam większą ochotę na cukier.
– T: Czy w takich momentach cukier poprawia ci samopoczucie?
– P: Wtedy tak, ale potem czuję się winny. Wtedy obiecuję sobie, że więcej tego nie zrobię.
– T: I to działa?
– P: Nie, niezupełnie, to błędne koło…
– T: Czy możesz sobie zatem wyobrazić, że im mniej te pragnienia zostaną zaspokojone, tym częściej będą wracać?
– P: Tak, ale nadal ich zaspokajanie jest niebezpieczne…
– T: Na początku tak, zmiana nawyku nie jest taka prosta. To wymaga czasu. Czy to jest dziś Twój priorytet?
– P: Tak, absolutnie!
– T: Czy czujesz się na to zdolny?
– P: Tak, myślę…”